Hey, ik ben Merianne

Energetisch coach en holistisch gezinstherapeut, en moeder van twee jongens, geboren in 2012 en 2015. Toen ik moeder werd, had ik het beeld dat ik een supermoeder zou zijn. En in veel opzichten was ik dat ook — liefdevol, betrokken en vol goede intenties. Maar al snel ontdekte ik dat het moederschap in de praktijk een stuk ingewikkelder bleek dan ik had verwacht.

In aanloop naar het moederschap had ik me verdiept in positief opvoeden. En eerlijk gezegd ging me dat de eerste jaren, met 1 kind, best goed af. Tot hij een jaar of twee werd. Ineens werkte mijn aanpak niet meer zoals voorheen, en zonder dat ik het bewust doorhad, gleed ik terug in de opvoedstijl die ik zelf had meegekregen.

Een opvoeding waarin dreigen, straffen en belonen centraal stonden — destijds heel gebruikelijk. Bij mijn oudste zoon leek dat nog redelijk te werken. Hij accepteerde de regels, zat rustig zijn tijd uit op de gang, en ik had het idee dat het wel goed ging. Tot zijn jongere broertje werd geboren.

Hij was een ander verhaal. Hij liet luid en duidelijk merken als hij het ergens niet mee eens was, en “op de gang zetten” werkte averechts bij hem. Hij klampte zich aan mijn been vast en liet me niet meer los. Het was duidelijk: hij had iets anders nodig. Maar wat?

Ik begon aan mezelf te merken dat mijn lontje korter werd. Geduld veranderde in frustratie, en ik kon niet altijd meer vriendelijk blijven. Uit onmacht schreeuwde ik dan: “Waarom luister je niet? Waarom doe je niet gewoon wat ik je vraag?” Ik begreep er niets van. Waarom werkte het niet, ondanks al mijn liefde en inzet?

Ik probeerde verschillende opvoedmethodes en technieken. Las boeken, volgde adviezen. Maar niets leek echt te helpen. Tot het moment dat het kwartje viel: ik was helemaal niet bezig met mijn manier van opvoeden — ik herhaalde simpelweg wat ik zelf had geleerd. Logisch, want dat was het enige voorbeeld dat ik écht kende.

En begrijp me niet verkeerd: ik heb een fijne jeugd gehad. Er was veiligheid, structuur en liefde. Maar over gevoelens praten? Dat gebeurde nauwelijks. Er was weinig ruimte voor emoties. Het motto thuis was helder: “Niet aanstellen. Gewoon flink zijn.”

En dat was precies wat ik deed. Tot ik besloot dat het anders mocht. Anders voor mijn kinderen. En anders voor mezelf.